Miasto utracone. HAWANA.

Po dotarciu do Hawany już wiem, że charakter tego miasta najlepiej odda fotografia, nie słowa, bo jak opisać miasto utracone, miasto, które dziś, na początku XXI wieku przenosi nas w lata 50-te XX wieku? Jak opisać coś co nie istnieje i tylko Twoja wyobraźnia może przywołać, wskrzesić piękno, którego już nie ma, piękno minionej epoki, które rozpłynęło się w tropikalnym, wilgotnym klimacie i komunistycznej ideologii, piękno zahartowanych trudami życia i wciąż uśmiechniętych ludzi, piękno kolonialnej architektury i muzyki, która rozbrzmiewa w każdym, nawet maleńkim lokalu. Bo nie ma tu życia bez gorących rytmów podkreślanych klaskaniem, akompaniamentem bębnów, kastanietów czy instrumentów strunowych w rytmach salsy, rumby, czy mambo. 

Nasz trzydniowy pobyt w Hawanie pozwolił zobaczyć prawie wszystko co warto i co trzeba zobaczyć w tym mieście, co pozwala na podziw, współczucie, radość i smutek, co nie pozwala zapomnieć poznanych miejsc i ludzi stojących w kolejkach z kartkami żywnościowymi w ręku, ludzi żyjących bardzo biednie i tych wydających "grube" dolary na zakupy w tamtejszych "pewexach", ludzi, dla których Che Guevara to bohater, a rewolucja to jasna strona historii kraju, który dziś bez pomocy rodzin z USA zatrzymałby się w bezruchu i niemocy. Ludzi, których żywi ulica i którzy poza domem spędzają dużą część dnia.

Jak zapomnieć pełne ekspresji kobiety o pulchnych kształtach i błyskiem w oku czy mężczyzn o zniszczonych twarzach jakby nieobecnych czy nadmiernie skupionych na prostych nawet czynnościach pozwalających na przetrwanie w tej nierzeczywistej rzeczywistości? Jak zapomnieć to urzekające muzeum motoryzacji? Jak zapomnieć o miejscach, które oczarowały Hemingwaya, Franka Sinatre, Eve Gardner, Marlene Dietrich czy Gary Coopera popijających swoje ulubione drinki w barze EL Floridita? Co dziś zostało z tego piękna minionej epoki? Tylko to, co przywoła nasza wyobraźnia lub zdjęcia z czasów świetności. Tylko tyle i aż tyle.

J. 5-7.11.2008 r