blog bardzo subiektywny

Poranek w Margaon na Goa wita nas upałem i bardzo dużą wilgotnością powietrza. Ubrania kleją się do ciała. Dobrze, że ocean tak blisko i zieleń wokół. Mile zaskakują pusta plaża Colva i nowy hotel, w którym spędzamy najbliższe noce. I jeszcze niespodzianka. Gospodarz hotelu zaprasza nas na jego uroczyste otwarcie, które odbędzie się za trzy dni. Szansa na tańce w stylu Bollywood całkiem realna. 

Z Aurangabadu w stanie Maharasztra, wyjeżdżamy nocnym pociągiem do Bombaju, stolicy stanu. Nad ranem znowu wita nas bieda, a dodatkowo mamy problem z noclegiem, bo hostel z nieznanych nam powodów zawieruszył naszą rezerwację. 

Dzień zaczynamy od poszukiwania miejsca na śniadanie. I chociaż miasto wydaje się duże i bardziej czyste niż podobne w Indiach, to już wiemy, że jest jak wszędzie. Przysiadamy tam, gdzie są krzesła i stolik, i zapominamy o higienie i znowu mamy nadzieję, że żadne dolegliwości nas nie dopadną. Nasyceni carry wyjeżdżamy z Jalgaon w kierunku Ajanty i Ellory na spotkanie ze skalnymi, buddyjskimi świątyniami.

Żegnamy Nepal. Wracamy do Indii. Autobusem dojeżdżamy do przejścia granicznego w Sonauli skąd dalej busem do Gorakhpur. Krajobraz za oknem wciąż przyciąga naszą uwagę. Podpatrujemy tutejsze życie i nawet próbujemy jeść w przydrożnych garkuchniach, chociaż widząc ofertę nie łatwo było podjąć decyzje na TAK. 

Wreszcie opuszczamy Kathmandu. Przed nami Park Narodowy Royal Chitwan. Około 170 kilometrów wyboistych bezdroży w wysokich górach. Po sześciu godzinach przed nami prawdziwa dżungla. Kwaterujemy na obrzeżach parku w bungalowach. Względnie czysto, obiad na stole, zieleń wokół i cisza, której tak ostatnio brakowało.

Kolejne dni dedykujemy Patanowi, królewskiemu miastu w Dolinie Kathmandu, wzgórzu z najstarszą stupą Nepalu w świątyni małp Swajambhunath, świątyniom hinduistycznym Pasupatinath nad świętą rzeką Bagmati oraz uliczkom Kathmandu.

Przed nami blisko 200 kilometrów czyli około 8 godzin drogi do Kathmandu. Jedziemy lokalnym autobusem, który czasy świetności ma dawno za sobą i dwie osoby obsługi. Jedna za kierownicą i drobny chłopaczek stojący na tylnym zderzaku. To takie dodatkowe oczy i pomoc kierowcy co to samochód naprawi, bagaże zapakuje, drogę załata i nad urwiskiem bez strat pomoże przejechać.

Aktywne dwa dni zaczynamy o czwartej nad ranem. Jedziemy na punkt widokowy do wioski Sarangkot położonej na wysokości 1600 m n.p.m, aby podziwiać wschód słońca nad Himalajami. Mamy nadzieję na piękne widoki na Annapurnę i rozświetloną ciepłym światłem dolinę. 

Kolejne 230 km przed nami. Nocnym pociągiem jedziemy do Gorakphur. Znowu brudno, smutno, ciasno. Szczęśliwie ten blaszany, zakratowany, pociągowy monster wtoczył się rano na miejscowy dworzec. W poczekalni już nas nie zaskakują spacerujące krowy, śpiący na szmatach czy gazetach dziesiątki ludzi, ale siedzący na krześle uzbrojony żołnierz. I nie żeby z małym pistoletem, ale wielkogabarytowym karabinem. Obserwuje nas uważnie i w czasie naszej próby zorientowania się co, gdzie, kiedy... zaleca, aby bagaże na czas poszukiwania informacji złożyć przy jego stanowisku, bo będzie bezpiecznie.

Po kilkunastu godzinach spędzonych w pociągu nasze stopy dotykają najświętszego miasta dla Hindusów – Varanasi. Podobno Varanasi założył sam Bóg Shiva, a co pewne – jest to obok Jerycha w okupowanej Palestynie jedno z najstarszych zamieszkałych ciągle miast świa Varanasi to bez wątpienia jedna z ciekawszych metropolii Indii. Układ ulic przypomina plątaninę hinduskich kabli wiszących nad naszymi głowami – nie ma tu jakiegokolwiek ładu. Esencją miasta, jego sercem, dla którego trzeba tu przyjechać, pomimo 47-stopniowego upału, smrodu i chaosu na drogach, są ghaty nad Gangesem. To co najbardziej szokuje i uczy pokory niemal każdego wychowanego w kulturze europejskiej turystę, to ghaty krematoryjne. Miejsca, gdzie ogień płonie 24 godziny na dobę i codziennie palonych jest kilkaset zwłok. Wszystko odbywa się na widoku publicznym… niemal na wyciągnięcie ręki. Sam proces kremacji rozpoczyna się od zanurzenia ciała w Gangesie. Następnie ciało przenoszone jest na stos, gdzie najstarszy syn

Z odrobinką żalu rozstajemy się z Khajuraho. Było dość swojsko i nawet relaksacyjnie. Pora jednak na kolejny punkt na naszej mapie. Rano wyjeżdżamy do Sanktuarium Przyrody czyli wodospady nad rzeką Kenn i Park Narodowy Panna. Ma być szum spadającej wody, jelenie, krokodyle, małpy, antylopy, a może nawet tygrysy. Tymczasem wodę trudno dostrzec, bo susza, a większość zwierząt oglądamy na planszach informacyjnych. 

Opuszczam Agrę bez żalu. Kolejny pociąg i tym razem w kierunku Khajuraho, w stanie Madhya Pradesh. Nocny przejazd był trochę męczący, ale przed nami dwa dni relaksu. Cisza i spokój. Wreszcie hotel, gdzie możemy zrobić pranie, a pokoje i wewnętrzne patio budzą nadzieję na obiecany relaks. I jeszcze te rowery w tle..czyli planowany objazd wiejską okolicą i podpatrywanie życia prowincji.

Wczesnym rankiem ruszamy do Taj Mahal, aby zdążyć przed tłumem. W drodze do Mauzoleum staram się podpatrywać tutejszą codzienność. Może gdzieś zauważę jakiś przejaw buntu czy niezadowolenia? Ja wciąż nie mogę uwierzyć, że są z tym życiem pogodzeni.

Po południu wyjeżdżamy z Jaipuru do Agry. Tym razem autobusem kursowym z miejscowego dworca. Tabor samochodowy w różnym stanie. Jedne autobusy wyglądają lepiej inne..lepiej do nich nie wsiadać. Tym razem mamy okazję obserwować przydrożne życie. 

Z Delhi wyjeżdżamy do Jaipuru w Radżastanie. Wybieramy pociąg, jakimi przemieszczają się miliony Hindusów, a nie skład luksusowy, z którego dość często korzystają turyści. Przed nami 265 km i 5 godzin w przestarzałym, brudnym wagonie. Sieć kolejowa w Indiach jest jedną z największych i najgęstszych na świecie. Pociągi docierają niemal wszędzie, ale niestety są zatłoczone i mało przyjazne.

W czasie porannego śniadania na tarasie hoteliku w Starym Delhi, podejmuję próbę przekonania siebie, że nie jest tak źle jak jeszcze wczoraj myślałam. Słońce świeci, hałasy umilkły, a banan i jogurt na śniadanie to nawet dobry pomysł. Jedzenia w Indiach nie brakuje przynajmniej dla tych, którzy mają jakieś grosze w kieszeni i zawsze będzie można gdzieś dojeść. I już byłam bliska przekonania samej siebie, ale po wyjściu na ulicę lęk i przerażenie wróciły. Nie wiedziałam czy to film czy rzeczywistość! Dzień wyglądał jeszcze gorzej niż wczorajszy wieczór, gdyż oświetlił i pokazał ten świat w całej jego okazałości. 

Jest rok 2007 i ogromna potrzeba oddechu od pracy zawodowej. Gdzie jechać? Na jak długo? Z jakim biurem? Postawić na wypoczynek w kraju, a może wyjechać zagranice? I wreszcie decyzja. UFF! Stawiamy na rewolucję, a nie ewolucje w naszym podróżowaniu. Walizki i wygody zamieniamy na plecaki i niepewność... jak za dawnych, studenckich czasów. Szybki przegląd ofert biur oferujących wyjazdy trampingowe i 9.11.2007 roku wyjeżdżamy z plecakami w miesięczną podróż do Indii i Nepalu.